Szesnastowieczny drzeworyt przedstawiający scenę biblijną. Na pierwszym planie po prawej stronie, stojąca przed namiotem para kobiet naradza się wyraźnie w związku z ukazanym w oddali tłumem żołnierzy, żywo gestykulujących i atakujących namioty.

Scena opowiada nieznaną szerzej historię Starego Testamentu, mówiącą o ucieczce Jakuba ze swoją żoną Rachelą od jej ojca Labana. Jakub, który był przez czternaście lat zwodzony przez Labana, u którego pracował, oddaniem mu ręki Racheli, postanowił pewnego dnia uciec od niewdzięcznego teścia. Spakował cały swój dobytek, wziął sługi i obiecaną mu żonę i wyruszył przez pustynię w swoje rodzinne strony. Nie wiedział jednak, że Rachela potajemnie zabrała ze sobą figurki bóstw, strzegących domostwo Labana. Gdy ten spostrzegł brak bożków, puścił się ze swoją świtą w pościg za młodymi:

Jakub dał Labanowi taką odpowiedź: «Bałem się, myśląc, że mi siłą odbierzesz także i twoje córki. Ten zaś, u którego znajdziesz swoje posążki, niech straci życie! W obecności krewnych naszych przeszukaj to, co jest przy mnie, i zabierz je sobie». Nie wiedział bowiem Jakub, że to Rachela je skradła. Wszedł więc Laban do namiotu Jakuba, do namiotu Lei i dwóch niewolnic, lecz nic nie znalazł. Wyszedłszy z namiotu Lei, wszedł do namiotu Racheli. Rachela zaś wzięła przedtem posążki i włożyła pod siodło wielbłąda, i na nich usiadła. A gdy Laban, przeszukawszy cały namiot, nic nie znalazł, rzekła do ojca: «Nie bierz mi tego za złe, panie mój, że nie mogę wstać, gdyż mam kobiecą przypadłość». Mimo więc poszukiwań, Laban nie znalazł posążków.

To właśnie moment przeszukiwania namiotów Jakuba został przedstawiony na prezentowanym drzeworycie, który jest tym samym unikalnym źródłem, dokumentującym rozwój tego motywu ikonograficznego w sztuce. W Krakowie motyw ten występuje także na jednej z tapiserii, wiszących w nawie głównej katedry krakowskiej na Wawelu.